Imbir

Imbir (Zingiber officinale) – lecznicze właściwości kłącza

Autorem artykułu jest Basia K

Często zmagamy się z problemem wyboru odpowiedniego środka na nasze dolegliwości. Coraz bardziej skłaniamy się ku zdrowemu odżywianiu. Mając w naszej kuchni wiele przypraw i ziół, czy zastanawiamy się dodając je do potraw, czym są i jak oddziaływują na nasz organizm? Jedną z nich jest imbir.

Interesujące w kształcie i bulwiaste kłącza tej rośliny, które przypominają trzcinę rosną w niemal wszystkich regionach tropikalnych świata, min na Jamajce, na Florydzie, w Brazylii i w Azji Południowo-Wschodniej.

Zawierają olejek eteryczny o takich składnikach jak cyneol, borneol zingiberol, zinferon gingerol. To właśnie one nadają kłączu ostry smak. Największe ich stężenie jest pod skórką, zatem aby w pełni wykorzystać jego właściwości należy obierać go bardzo cienko.

Imbir jest cenioną przyprawą używaną w kuchni przede wszystkim do zup, sosów, potrawek z cielęciny, dziczyzny i drobiu. Dodaje się go do marynat.

Jest ceniony również za swoje właściwości lecznicze. Jego składniki mają działanie wzmacniające i łagodzące, leczą wiele dolegliwości. Skutecznie działają na bóle reumatyczne, wspierają układ odpornościowy, obniżają poziom cholesterolu, pobudzają krążenie, rozrzedzają krew, usuwają dolegliwości żołądkowo-jelitowe, chronią błony śluzowe żołądka przed stanami zapalnymi. Prawdopodobnie też łagodzą zaburzenia trawienia po nadmiernym spożyciu alkoholu.

Jak stosować imbir? Oto kilka przykładów:

Na bóle reumatyczne: 2-3 razy dziennie zjeść porcje bulionu przyprawionego imbirem. Bulion przygotować zgodnie z upodobaniami, na początku gotowania dodać jeden cienko pokrojony plasterek imbiru. Pod wpływem wysokiej temperatury zawarte w nim substancje uwalniają się i powodują działanie przeciwzapalne. Żeby zachować jak najwięcej wartościowych substancji imbir należy dokładnie umyć, nie obierać a jedynie zetrzeć delikatnie skórkę drobną tarką.

Dodatek imbiru do bulionu lub rosołu ugotowanego z kury działa również na przeziębienia, katar i infekcje grypowe. Jednak w tym przypadku należy dodać imbir możliwie krótko przed końcem gotowania- 1 lub 2 minuty. Tu działają olejki eteryczne zatem jak najpóźniejsze ich uwolnienie jest najbardziej korzystne przy tego typu dolegliwościach. Na jedną filiżankę rosołu wystarczy jeden posiekany plasterek kłącza.

Dla pobudzenia krążenia: 10 łyżeczek mielonego imbiru zalać 1/4 litra 60 % alkoholu. Codziennie potrząsnąć, po pięciu dniach przecedzić. Zażywać 2 razy dziennie po 20 kropli rozpuszczonych w kieliszku letniej, przegotowanej wody.

Aby obniżyć poziom cholesterolu i rozrzedzić krew należy zażywać codziennie pół łyżeczki świeżo zmielonego lub posiekanego imbiru. Trzeba go dokładnie pogryźć i popić szklanką letniej, przegotowanej wody.

Źródło: Werner Meidinger "Naturalna siła z apteki Pana Boga"

---

zapraszam po więcej informacji na ziolowyogrod.blogspot.com

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Mniszek lekarski

Mniszek lekarski, mniszek pospolity (Taraxacum officinale) - roślina lecznicza na wiele dolegliwości

Autorem artykułu jest Basia K

To roślina tworząca przepiękny dywan złocistych kwiatów na zielonej łące. Każdy, kto kiedykolwiek to widział, nigdy nie zapomni tego obrazu. Okazuje się, że jest to nie tylko wspaniały widok dla oczu, ale także lekarstwo na wiele dolegliwości.

Jest rośliną wieloletnią z rodziny astrowatych (Asteraceae). Owocostan mniszka pospolitego jest potocznie nazywany dmuchawcem. W Polsce występuje niemal wszędzie.

Jest rośliną leczniczą. Kwiaty i korzenie są wykorzystywane w zielarstwie. Korzenie dla celów leczniczych należy zbierać jesienią.

Kwiat działa moczopędnie, zapobiega powstawaniu złogów, szczególnie szczawianowych i fosforanowych w drogach moczowych.

Korzeń zawiera sporo soli mineralnych, zwłaszcza potasu, kwasy organiczne, sterole, różne związki cukrowe, substancje goryczkowe (taraksacyna), cholinę.

Odwar z korzeni lub nalewka pomagają w schorzeniach dróg żółciowych i kamicy żółciowej oraz przy wszystkich problemach wątrobowych; pomaga przy kłopotach trawiennych. Dzięki interferonowi podnosi odporność organizmu, powinni więc go spożywać anemicy. Obniża poziom cholesterolu, pomaga w leczeniu miażdżycy, początków cukrzycy, otyłości, reumatyzmu i gośćca. Zalecany jest również przy chorobach skóry. Podnosi sprawność seksualną kobiet i mężczyzn.

Sztuka kulinarna:

Z młodych, surowych liści można przyrządzać sałatkę wiosenną.

Wywar z gotowanych kwiatów mniszka po dodaniu dużej ilości cukru zamienia się w syrop o barwie, konsystencji i smaku zbliżonym do miodu, tzw. miodek majowy.

Z płatków kwiatowych mniszka z dodatkiem cytryny i cukry uzyskuje się wino kwiatowe o charakterystycznym miodowo-ziołowym bukiecie.

Z korzenia mniszka, niekiedy też z dodatkiem jego liści, w połączeniu z korzeniem łopianu, cukrem lub słodzikiem i innymi dodatkami (w zależności od przepisu) uzyskuje się tradycyjny orzeźwiający napój, szczególnie popularny w Wielkiej Brytanii pod nazwą dandelion and burdock (tłum.mniszek i łopian). Palone korzenie mniszka były w przeszłości używane do produkowania namiastki kawy. Medycyna ludowa poleca napary z ziela mniszka jako lek na wysypki oraz na hemoroidy, zaś napary z kwiatów jako lek wykrztuśny.

Świeża roślina stanowi pożywienie dla zwierząt hodowlanych.

Dawniej młode koszyczki kwiatowe wykorzystywano jako namiastkę kaparów.

Podaję przepis na sprawdzony syrop z kwiatów mniszka lekarskiego:

500 kwiatów mniszka

4 cytryny

2 kg cukru

Kwiaty umyć, włożyć do garnka, wlać 1 litr wody i pokrojoną w plastry cytrynę. Gotować godzinę. Na sito położyć gazę i przetrzeć powstały wywar. Czysty sok wlać ponownie do garnka, wsypać cukier, gotować 1 godzinę i 45 minut na małym ogniu, mieszając od czasu do czasu. Z pozostałych cytryn wycisnąć sok i wlać do syropu. Gotować jeszcze 15 minut. Nalewać gorące do słoików.

Dobry do gorącej herbaty na zimowe wieczory, łagodzi bóle gardła i przeziębienie.

---

po więcej informacji o ziołowych kuracjach zapraszam na ziolowyogrod.blogspot.com

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Pokrzywa

Pokrzywa

Autorem artykułu jest Anna Kunigiel

Pokrzywa kojarzy się z parzącym i trudnym do pozbycia się chwastem, który wyjaławia ziemię, wyciągając z niej minerały. Tymczasem gromadzi ona w sobie cenne związki i już w starożytności wykorzystywana była jako warzywo.

Dziś wiemy, ze jest niezwykle bogata w minerały (wapń, fosfor, magnez, mangan, żelazo, potas, krzem), a także witaminy (A, B2,C, E, K).

Ponadto liść zawiera flawonoidy i karotenoidy (oba mające działanie przeciwutleniające), fitosterole (obniżające poziom cholesterolu), garbniki (uszczelniające ściany jelita grubego i mające działanie przeciwbiegunkowe), natomiast korzeń zawiera woski, śluzy (o działaniu osłaniającym), lecytyny (obniżają cholesterol i wpływają korzystnie na pamięć), fitosterole i rozpuszczalną krzemionkę (niezbędny składnik tkanki łącznej, pierwiastek pomagający w usuwaniu z organizmu substancji toksycznych).

Czy możemy w jakiś sposób wykorzystać to bogactwo i z uciążliwego chwastu uczynić roślinę pożyteczną?

Pokrzywa posiada liczne właściwości lecznicze

Spożywanie świeżego ziela pokrzywy jest doskonałe na uzupełnienie niedoborów, zwłaszcza w ramach kuracji wiosennej, kiedy organizm jest osłabiony i wyjałowiony po zimie. Ważne jest, aby ziele pokrzywy zbierać tuż przed kwitnieniem (kwiecień–początek maja), kiedy jest świeże i soczyste. Należy również zadbać o to, aby teren zbioru był czysty, a ziele należy dokładnie umyć. Liście i pędy można dodawać do sałatek (po uprzednim sparzeniu) lub wycisnąć z nich sok w sokowirówce i pić po 1-2 łyżki dziennie. Sok taki można również zakonserwować, dodając miód w proporcji 1kg na 1 litr i następnie spożywać całą zimę. Postępowanie takie podnosi odporność organizmu i chroni przed grypą i przeziębieniami. Jako napar pobudza przemianę materii i stymuluje produkcję czerwonych krwinek - stosowany jest przy leczeniu anemii. Posiada także właściwości przeciwcukrzycowe. Z tego względu pokrzywa wchodzi w skład preparatu obniżającego poziom cukru we krwi. U kobiet karmiących jako środek mlekopędny. Natomiast dzięki swym właściwościom moczopędnym, napar przynosi ulgę chorym na podagrę, wzmagając wydalanie kwasu moczowego, którego odkładanie się w stawach jest podłożem tej choroby. W leczeniu reumatyzmu stosuje się okłady ze świeżej pokrzywy oraz nacieranie bolących miejsc nalewką spirytusową z korzenia. W celu jej sporządzenia, zbieramy korzeń pokrzywy jesienią lub wczesną wiosną, oczyszczamy z ziemi i suszymy w przewiewnym miejscu. 2 łyżki suszu zalewamy 1/2 litra wódki i pozostawiamy na tydzień do maceracji. Stosuje się jako środek przeciwkrwotoczny, przeciwzapalny, bakteriobójczy i przyśpieszający gojenie. Odwar z korzeni pokrzywy – do płukania gardła i jamy ustnej przy stanach zapalnych, jako dodatek do kąpieli lub bazę kompresu na stłuczenia i owrzodzenia.

Pokrzywa w kosmetyce

Wykorzystanie pokrzywy w kosmetyce jest niezwykle bogate. Ze względu na swe właściwości bakteriobójcze, dodawana jest do past do zębów. Powszechnie stosowana jest również w szamponach jako składnik wzmacniający włosy, zapobiegający siwieniu oraz zwalczający łupież i łojotok. Kuracje pokrzywowe można przygotować również samemu w domu, sporządzając wywar z liści i korzeni, który następnie zakwasza się octem i wciera w skórę głowy.

---

Jeśli zainteresował Cię temat - odwiedź mój blog - znajdziesz tam dużo ciekawych artykułów o zdrowym odżywianiu, oczyszczaniu organizmu z toksyn, odchudzaniu i wielle innych - Polecam - czytaj na Zdrowie

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl